Al een tijd heb ik niet de feeling en rust in m’n lijf, hoofd en hart om te genieten van fotograferen. Om specifiek te zijn: van phonography. Foto’s maken met m’n telefoon. Ik zag het gewoon niet om me heen. Ik werd en word nog steeds teveel opgeslokt door andere factoren. De passie is er al heel wat jaren, waarbij de basis is gelegd door mijn lieve man Wim. Hij heeft me anders naar de wereld leren kijken door de lens van een fototoestel. Rond 2016/2017 is deze liefde weer aangewakkerd door een fantastische vriend die ik op dat moment leerde kennen. Een Lomograaf in hart en nieren. De passie die hij heeft voor voornamelijk analoge fotografie (ja echt, gewoon met een ouderwets rolletje!) heeft hij toen weer aangewakkerd bij mij. Tot mijn verdriet hebben we maar heel kort contact gehad en zijn we beide verder ons pad gegaan zonder elkaar nog te spreken. Dat is goed zo, het is wat het is. Ieder zijn levenspad, in liefde. Maar af en toe word ik weer gegrepen door die liefde en passie. Vanmorgen reed ik langs het kanaal naar m’n werk in Apeldoorn Zuid en herkende ik dat gelukzalige gevoel weer. De tijd komt er weer aan dat ik de natuur toch nog een tikkeltje meer bijzonder vind dan in de zomer en het voorjaar. De dauw over het land, de pastel- bijna witte wereld. De rust en sereniteit die de natuur uitstraalt op de vroege morgen boeit me. Elk jaargetij heeft zijn mooie kanten maar deze tijd… Wauw, daar geniet ik echt van. Zomaar eventjes is het er weer, tijdens al mijn drukke gedachten en complexe gevoelens. Dan is er weer zo’n roze moment op een grijze dag. Zomaar eventjes ben ik in het hier en nu. Vergeet ik alles en voel ik niks. Geniet ik alleen maar van wat de natuur me geeft. Wat een koestermoment.