Zo, nu eindelijk eens een verslag van onze 8-daagse vakantie in Alanya, Turkije. Maar… Hou je vast, het is namelijk 4 A4tjes lang! 🙄
De foto’s staan in het fotoboek!

Zaterdag 17 november begon het pas echt te kriebelen. Maandagnacht zouden we vertrekken naar Turkije! Die dag hebben we nog wat boodschapjes gedaan en zijn we naar de verjaardag geweest van Noëlle en Frank. Ik had die dag mijn koffer al ingepakt maar Wim had er nog geen en heeft toen de koffer van Frank geleend. Zondag’s zijn we naar de kerk geweest en ’s middags heeft Wim z’n koffer ingepakt. Toen we om 22:00 uur naar bed gingen konden we niet slapen. Om 2:00 uur ging de wekker en stonden we brak op. We maakten ons klaar om samen met paps en mams naar een parkeerservice vlakbij Schilphol te gaan. Daar aangekomen hebben we de autosleutels afgegeven en de koffers in het busje geladen. Met nog een stel zijn we naar Schilhol gependeld en hebben we ingecheckt bij de balie van Corendon Airlines. Vervolgens hebben we nog koffie gedronken bij Nautilus op Amsterdam Airport. Dat is trouwens duur zeg! Poe hee! We hadden drie grote koppen koffie en een warme chocomelk met slagroom en dat alles bij elkaar was € 11,20. Maar goed, we hadden gespaard voor de vakantie dus het kon er een keer vanaf! Haha! Om 6:15 moesten we boarden en om 7:15 vlogen we richting Antalya! Na 3 uur en 20 minuten en een heleboel mooie uitzichtmomenten, stonden we met onze eigen benen op de Turkse grond, yes! Buiten stond de reisleider al te wachten en in de bus vertelde hij ons dat we twee uur onder weg zouden zijn van Antalya naar Alanya maar dat we ook naar verschillende hotels moesten die onder andere in Side en Alanya lagen. Wij moesten naar Oriënt Palace in Kestel, vlakbij Alanya. Drie uur later kwamen we vermoeid aan in het o zo mooie hotel. Wat zag dat er allemaal kitch en goud uit zeg! Bijna mooi van lelijkheid! Na het inchecken bij de balie zochten we onze kamer (1117) op de eerste verdieping op en gooiden direct de klapdeuren naar het balkon op en snoven de fijne Turkse zeelucht op. Daarna ploften we op bed. Toen het half 7 was schoven we aan bij het uitgebreide dinerbuffet. Wat véél, en wat veel verschillende dingen, en wat een boel zoete toetjes! Het was volop genieten.

Op dinsdag (de 20e) zaten we om 10 uur (na een zeer uitgebreid ontbijtbuffet) bij de bijeenkomst van Corendon en werd ons het een en ander uitgelegd over de manieren in Turkije en hoe het werkte met de Dolmus busjes. Deze kosten 1 Turkse Lira (60 eurocent) en je kan instappen en uitstappen waar je wilt. Wat een ideale manier van openbaar vervoer! Nu wisten wij dit al wel omdat we in 2003 ook naar Turkije (Bodrum) zijn geweest maar het was fijn om het weer even op te frissen allemaal. Die middag hebben we met z’n vieren Alanya verkend met een paraplu boven ons hoofd want die dag regende het! Maar dat mocht de pret niet drukken want we hebben erg veel gezien en genoten van de bijna beschamende gastvrijheid van de Turkse mensen. Overal kan je binnenkomen om een glas thee te drinken op hun kosten en ze willen je met alles helpen. Rond een uurtje of twee begon het weer op te klaren en hebben we nog mooie foto’s gemaakt bij de haven.

De volgende dag (woensdag de 21e) ging mijn vader naar de Hamam toe en hebben mams, Wim en ik samen gekeken hoe het er rond het hotel allemaal uit zag. En wat we daar zagen was echt té schattig. Vier jonge katjes in bij een oude kruik en een bakje melk. Zó schattig! Maar dat kun je zien op de foto’s. 😉 ’s Middags heeft mamma lekker op haar balkon zitten lezen en bakken in de zon. Ze is echt wel verkleurd! Wij zijn naar Alanya geweest en hebben heerlijk langs het strand gelopen en veel mooie strandfoto’s gemaakt. Wat heerlijk om zo in november met korte mouwen langs het strand uit te waaien en het overweldigende geluid van de woeste zee te horen. Wauw, waren we nog maar aan dat strand…

Op donderdag (de 22e) weet ik niet meer wat we hebben gedaan eigenlijk. Mijn ouders zijn naar de markt in Manavgat geweest en hebben een riviertocht gemaakt met Corendon. Maar wat wij gedaan hebben? Geen idee, ik denk Alanya in geweest! Ja, één ding weet ik nog. Ik ben namelijk gevallen…Wim zat ‘s avonds in bad en op het gegeven moment komt ‘ie de kamer in, helemaal onder het schuim verkleed als de verschrikkelijke sneeuwman. Hij kwam naar me toe en ik kreeg de volle lading! Helemaal onder het schuim en vanalles was nat! Dus kon ik mij ook gaan douchen. Toen hij ‘m weer gepeerd was dacht ik dat het wel verstandig wat om even te gaan kijken wat voor zooi hij ervan had gemaakt. Ik kwam binnen en meteen kreeg ik wéér de volle lading en ging hij nog meer ouwehoeren met schuim. Het vloog overal heen en dus ook op de vloer. Op het gegeven moment heeft hij zich afgedouched en daarna ben ik gegaan. Later stond ik me af te drogen toen mijn ouders opeens op de deur bonkten om ons op te halen om wat te gaan drinken. Wim had inmiddels z’n kleren al aan maar ik niet en hij loopt naar de deur en doet of ‘ie ‘m open wil maken dus ik ren met m’n kleren in m’n hand naar de douche waar ik vol onderuit ga. Ik lag daar een minuutje ofzo en Wim wou me helpen maar ik dacht en zei “Laat mij hier maar mooi even een minuutje of 5 liggen, ben helemaal niet goed!” Ik was helemaal duizelig en ik zag sterretjes! Oja, ik schopte ook nog bijna een deuk in het prullenbakje dat er stond! Toen ik besefte hoe ik lag ben ik rechtop gaan zitten. Ik was plat op m’n kin en m’n rechterknie en m’n linkerhand gevallen en het deed zo’n pijn! Toen heeft Wim een natte handdoek voor me gepakt en op m’n knie gelegd. Toen werd ik weer een beetje wakker en begonnen we te lachen. Dat mij dat weer overkomt potdikkie! De teen van m’n linkervoet was net weer over en dan dit weer, och och! Toen we beneden kwamen ging het wel aardig, ik had niet echt het gevoel dat er wat kapot was ofzo. Maar toen begonnen m’n kin en knie wel op te spelen en hebben we er ijsblokjes opgedaan. Na een glaasje Fanta kwam onze entertaineryuppie eraan. Die smiecht had door dat ik ijs had en begon ermee te ouwehoeren! Bij m’n vader in z’n blouse gooien en ik weet allemaal niet wat! De volgende dag werd ik wakker en alles deed me pijn! Balen balen balen! Maarja, dat overkomt mij natuurlijk weer!

Op vrijdag (de 23e) zijn we weer met z’n vieren op pad geweest en wel naar de bazaar in Alanya. Het was erg gaaf om daar rond te lopen tussen het ‘gewone volk’. Niks geen toeristen maar gewoon puur Turkije. Wat een mooie kleuren allemaal bij elkaar! En wat een verscheidenheid aan producten als vruchten! We hebben onder andere granaatappels geproefd en nootjes met honing en sesam. Erg lekker! ’s Middags zijn we onze eigen weg gegaan en zijn Wim en ik Alanya in gegaan. Toen we even wat zaten te drinken bij een ‘shoarmaboertje’ kwamen er opeens allemaal mannen met kleedjes en kartonnen dozen aangelopen en legden deze neer naast het tentje waar we zaten. Allemaal begonnen ze te bidden! Wat apart zeg. Zó vol van hun geloof dat ze gewoon midden op straat hun God zitten te aanbidden! De hele straat was vol met biddende mannen! Later in het hotel las Wim voor uit een boek over Turkije dat dit het speciale vrijdagmiddag gebed is.

Op zaterdag (de 24e) was Wim jarig en hebben we een Renault Clio (met kontje) gehuurd bij ‘Can Rent A Car’ in ons hotel. Dit koste 25 euro maar de benzine moesten we zelf betalen. Geen geld natuurlijk voor een hele dag! Alleen de brandstof was wel duur, maar hij reed vrij zuinig dat Cliootje dus dat was niet zo’n probleem. We zijn richting Mahmutlar gereden en op het gegeven moment kwamen we bij een heel mooie ruïne terecht. We zetten de auto aan de kant en gingen aan de rand kijken (lag aan zee). Er kwam nog een scooter met een jongen en een meisje aan en die zetten de scooter vlakbij neer. Toen gingen we iets verder richting de ruïne om foto’s te maken. Het was echt adembenemend mooi, zo gaaf! Half ingestorte muren enzo. Tussen de twee bergen van de ruïne in was een inham, een soort haventje met kristalhelder blauwgroen water. Super! Daar hebben we mooie foto’s gemaakt en gefilmd. Toen we weer terug kwamen rond 11:45 bij de auto, zagen we dat de rechterachterruit ingetikt was en dat er allemaal glas lag naast en in de auto. Toen we erin keken was de achterbank neergeklapt en hadden ze de tas van mijn moeder en onze cameratas meegenomen! Het was echt verschrikkelijk om onder ogen te zien dat je waardevolle spullen uit je eigen domein zijn gestolen. Ik raakte dan ook helemaal overstuur en in paniek en begon rond de auto in de bosjes te zoeken of er ergens iets van ons lag. Maar uiteraard tevergeefs. We probeerden elkaar te troosten want we waren allemaal overstuur. Vooral mamma en ik. Toen zijn we naar het hotel gegaan en hebben we onze reisleider gebeld. Die zei dat we naar de politie moesten gaan om aangifte te doen. Toen ook de verhuurder van de auto er was, ging deze met een vriend die goed Engels en Duits kon spreken, met ons mee naar het politiebureau in Alanya. Daar aangekomen bleek dat we niet op het goede adres waren en dat we naar de Jandarma (gendarmerie) moesten. De Jandarma waar we dachten dat we moesten zijn verwees ons door naar een andere omdat het gebied waar wij bestolen waren niet in zijn regio hoorde. Al met al een heel gedoe en heen en weer gereis maar uiteindelijk waren we bij de goede. Daar aangekomen moesten we wachten op de officier want deze was bij een ongeval en dat kon nog wel even duren. Toen deze eindelijk gearriveerd was konden we naar binnen. Het was toen inmiddels al 14:30. Er werd een heleboel gepraat en gezucht en vervolgens begon het opmaken van de schade. Er werd opgeschreven wat we hebben verloren, wat we hebben gezien en al onze gegevens werden genoteerd. Vader en moeder van ons allemaal, ons adres, telefoonnummer en noem maar op. Toen we na anderhalf uur een uitgeprinte brief kregen met alles was er was genoteerd konden we weer terug naar het hotel. Onze ‘tolk’ zette ons af en we bedankten hem voor de zoveelste keer en vertelden dat we hem zo ontzettend dankbaar waren dat hij ons wilde helpen want in je eentje red je dat nooit! We gaven hem 50 Turkse Lira maar dat wilde hij niet aannemen. “Het is niet uit te drukken in geld”, zei hij. Hij deed dit dus gewoon puur uit hulp en medeleven. En alsof het niet nóg gastvrijer kon, stond hij er ook op dat we de volgende ochtend bij hem nog thee zouden drinken! Zo apart, dat hoef je niet in Nederland te doen. De Turkse mensen zijn zo ongelooflijk gastvrij, vriendelijk en willen je altijd helpen. Toen we in het hotel kwamen heeft de verhuurder nog met ons overlegd wat we zouden doen met de ingeslagen ruit. Hij stelde voor om de ruit direct te laten maken en hij zou ons een factuur laten zien van de reparatie. Daar stemden we mee in en nog geen half uurtje later kwam hij naar ons toe met de factuur. We hebben hem het bedrag van de reparatie (40 euro) betaald en alles was opgelost! Toen kregen we de sleutel terug en vertelde hij ons dat we de volgende dag de auto kosteloos mee mochten nemen. Het is al met al zo geweldig opgelost dat we het verdriet al gauw weer vergeten waren en we alleen nog maar heel veel bewondering hadden voor de sprekende vriendelijkheid van deze Turkse mensen.

Op de verjaardag van mijn moeder (zondag de 26e) zijn we als eerste bij Danyal thee gaan drinken. Granaatappelthee! Jammie, wat is dat lekker! Heerlijk zoet! Daarna hebben we heerlijk genoten van een mooie rit van ongeveer zeven uur de bergen in. Als eerste zijn we naar Dimcay gereden waar een grote stuwdam is gebouwd. Heel hoog en onbegrijpelijk dat daar waar nu mensen wonen, over een tijd alleen maar water zal zijn. Onderweg hebben we veel mooie dingen gezien zoals een aquaduct waar het water tussendoor sijpelde en de plantjes in de bogen groeiden. Het gebied waar we ondertussen waren aangekomen was niet meer zo tropisch als Alanya zelf en daarom zijn ze daar gewassen, bomen, groenten en fruit aan het kweken in kassen. Daar hebben we er veel van gezien! Helemaal boven op de beren in de middle of nowhere zagen we opeens een dorpje waar een moskee bovenuit stak. Toen we daar kwamen was het net de tijd dat de imam z’n riedeltje ging zingen. Wat een echo’s in de bergen! We hoorden alles twee keer! We hadden een supermooi uitzicht en zagen de mooiste plekjes die je als ‘standaard toerist’ niet ziet. Ook kwamen we op het gegeven moment een kudde schapen tegen die de weg overstaken en een eindje verderop een kudde geiten met een herder. Deze man kwam naar ons toe en gaf m’n vader en Wim een hand en legde uit dat we even moesten wachten tot de geiten overgestoken waren. Dat hebben we dan ook netjes gedaan en daarna zijn we verder gegaan de wijde wereld in. We kwamen om 18:00 uur weer bij het hotel aan en konden direct aanschuiven aan het buffet. ’s Avond hebben Wim en ik nog even een cadeautje voor mamma gehaald. Ze was tenslotte veel wat haar dierbaar was kwijtgeraakt en ze voelde zich ook heel kaal zonder haar eigen lipstickje. En dat nog wel op haar verjaardag – geen lipstick! Foei toch! Hihi! Dus die hebben we maar voor haar gehaald en ze was er erg blij mee!

De laatste dag zijn we voor het laatst Alanya in geweest en hebben we nog een bazaar afgestruind. We zijn uiteindelijk teruggekomen met t-shirts, een leuke Turkse sleutelhanger, onze favoriete koekjes, nootjes met honing en sesam, “bloementhee” en uiteraard granaatappelthee! Om ongeveer vier uur waren we weer in het hotel en genoten we van “teatime” met koekjes en broodjes gezond. 18:00 uur stond onze bus voor het hotel en stapten we voor het laatst hotel Oriënt Palace uit. Wat jammer, wat jammer toch. Het was zo gaaf en we hebben zo genoten van alles! Ik wil nog niet weg! Maar aan alles komt een eind en zo hebben we na weer een rit van 3 uur ingecheckt op Antalya Airport. Nadat we ingecheckt hadden moesten we nog een dik uur wachten. We waren kapot, we zaten zowat te slapen in de stoelen! Toen ben ik maar een blikje Ice Tea gaan halen en Wim een blikje Cola. Bij de kassa aangekomen dacht ik dat ik zes euro moest bestalen dus ik reken af met een tientje. Maar ik kreeg helemaal niks terug!? Bleek het tien euro te zijn! Dus vijf euro per blikje! Je reinste oplichterij en geldklopperij! Toen we weer bij onze stoelen kwamen drong het pas tot ons door. “Dat is niet normaal meer! Kom, we gaan terug en vragen ons geld terug!” zei m’n moeder. Dus wij terug maar ik had het al betaald dus ik kon niet meer terug zei die kerel achter de kassa. Wij vroegen of we dan alsjeblieft de chef konden spreken maar dat kon ook niet en hij vond de prijs heel normaal. Nou ja, wij hebben het maar opgedronken maar het smaakte een stuk minder. Maar goed, het zij zo. We zijn om 23:00 uur aan boord gegaan. We kregen te horen dat het onstuimig weer was en dat de reis langer zou duren. Om vier uur stonden we weer op Nederlandse grond. Bah, wat vies nat en koud weer! Getsiederrie! We hebben de chauffeur van de pendelbus gebeld dat we er waren en hij kwam ons tien minuutjes later ophalen en bracht ons keurig weer naar onze auto. Uiteindelijk waren we om half zes ‘s ochtends thuis en zijn we direct ons bed in gedoken! We zijn direct in slaap gevallen, heerlijk dromend van onze geweldige vakantie!