Wat komt er een boel bij kijken als je dierbaarste wat overkomt. Sowieso de gebeurtenis van het trauma op zichzelf. De emoties die daarmee gepaard gaan. Van rouw tot woede tot frustratie tot machteloosheid tot hoop tot dankbaarheid tot verdriet tot blijdschap…

Sinds afgelopen woensdag 11 november logeert mijn lieve man in revalidatiecentrum de Vogellanden. Er is zoveel gebeurd. Maar het houdt voorlopig niet op. Het blijft spannend en keihard werken maar gelukkig worden we ook dagelijks gezegend met kleine stapjes vooruitgang die voor ons aanvoelen alsof we de loterij winnen. Sinds donderdag 29 oktober heb ik niet durven hopen dat hij weer zo ver zou komen. Helaas zorgt alles er wel voor dat ik zelf ook een enorme terugval heb. Maar we zijn zo gezegend met veel lieve mensen die ons steunen met appjes en kaarten en praktische hulp. Mensen kunnen niet beseffen hoeveel positieve impact zo’n kaartje of appje heeft. Ik kan iedereen niet genoeg bedanken daarvoor. Sterker nog, ik kan het echt niet bijhouden wie ik heb bedankt en wie niet. Wie ik op de hoogte heb gebracht met een update of wie niet. Wie zijn of haar berichtje ik heb beantwoord of wie niet. Maar weet dat Wim en ik jullie intens dankbaar zijn, stuk voor stuk.

Nu maar weer even met een bak koffie aan de bak. Er moeten eerst nog even wat dingen geregeld worden!