Lieve papa Dirk Eilander,
Je wordt gemist!
† 26-03-2015

Weet je wat het ergste is? Dat het lijkt alsof de hele wereld jou al vergeten is. Dat je doodgezwegen word. Niemand praat ooit met mij over jou. Ik weet dat het leven doorgaat. Dat van mama, Wim en mij moet ook door. En vaak lukt dat ook wel. Dan lukt het me even om je niet zo intens te missen en boos en verdrietig te zijn over wat er allemaal is gebeurd. Maar vaak gaat dat ook niet. Dan overspoelt het verdriet, de boosheid, frustratie en ongeloof me opnieuw. Voor een buitenstaander is het veel makkelijker om door te gaan, dat snap ik. Die zijn hun vader niet kwijtgeraakt op 26 maart 2015. Maar ik wel! Ik ben degene die mij het leven heeft geschonken kwijt geraakt. De helft van wie mij opvoedde is er niet meer. Nooit meer! Ik ben dankbaar dat ik mama nog heb. En de laatste periode van jouw leven was ronduit kut en verdrietig. Wat hebben we veel pijn en verdriet gehad met ons vieren. Wat waren we boos en verdrietig. Maar toch mis ik je.

En het feit dat niemand meer (tegen mij) over jou praat doet me pijn. Zijn ze jou nu al weer vergeten? Dat is onmogelijk! Je was zo’n bijzondere man. Eentje met een enorm eigenwijs karakter maar wel met een hart van goud. Je had alles voor iedereen over. We hoefden maar te kicken of je stond voor ons klaar. Niet alleen voor ons. Maar ook voor je vrienden, familie, collega’s. En waar zijn die nu dan? Een deel hoeven we nooit meer te zien. Die hebben ons zo diep gekwetst dat ik ze liever kwijt ben dan rijk. Maar dat andere deel? Gewoon even een praatje maken. Even samen herinneringen ophalen aan de goede mooie tijd die we soms hadden toen jij er nog was. Gelukkig zijn er wel bijzondere uitzonderingen. Enkele mensen in onze omgeving maken gelukkig wel een praatje en dat doet me goed! Dankjewel voor jullie steun <3

Mijn papa mag niet doodgezwegen worden, dat verdient hij niet! Mijn hart huilt…

—

Ik wist niet dat het zo zou zijn
Al die leegte en verloren
Dat is toch niets voor mij
Verdronken in een donk’re zee
‘k laat het stromen met al m’n dromen
Neem me dan maar mee

Want steeds weer als ik sta val ik neer
Nee zo wil ik niet meer zijn

Elke keer opnieuw verloren
En elke keer weer zonder jou
Niemand zal je ooit nog horen
Hoe moet ik verder zonder jou
Ik mis je stem, ik mis je lach
Ieder uur en elke dag
Ik kijk de foto’s terug naar toen
Ik pak het op, ik ga het anders doen

Met dichte ogen door een drukke straat
Ik blijf lopen, m’n armen open
En alles langzaam loslaat

En steeds weer als ik val, klim ik weer
Zonder jou

Elke keer opnieuw verloren
En elke keer weer zonder jou
Niemand zal je ooit nog horen
Ik moet verder zonder jou
Ik mis je stem, ik mis je lach
Ieder uur en elke dag
Ik kijk de foto’s terug naar toen
Ik pak het op, ik kan het zonder jou

Zonder jou, zonder jou, zonder jou

Elke keer opnieuw verloren
En elke keer weer zonder jou
Niemand zal je ooit nog horen
Ik kan verder zonder jou
Ik hoor je stem, ik hoor je lach
En ik word sterker elke dag
Ik kijk de foto’s terug van toen
Ik pak het terug, ik kan het zonder jou

Zonder jou, ooooh, zonder jou, zonder jou

– Miss Montreal – Zonder Jou