Verdorie Tim, wat doet het onbeschrijflijk veel pijn dat je hier niet meer bent. Jouw missen doen we altijd. Die pijn is altijd aanwezig, elke dag. Maar met vlagen is het gewoon té heftig. Dan doet het fysiek zo’n pijn en weten we niet hoe we verder moeten. Wat zou je trots zijn als je ziet hoe groot je kleinste meisje Tímea alweer is. Je derde meisje. Degene waarvan je niet bij de geboorte mocht zijn. Dat is toch niet normaal? Dat is toch immens verschrikkelijk? Maar oh, wat geeft ze ons een boel steun. We weten zeker dat je in haar verder leeft. Net zoals in je andere meiden, dat is zó duidelijk. Wat zou je trots zijn als je zou zien hoe goed je andere meiden het ook doen. Fabiën die al heel goed kan schrijven, Kyara die inmiddels op een prachtig witte piano les krijgt. Dat is wat jij zo graag wilde, een piano. En wat zijn wij ook trots op alledrie de meisjes.Maar verdorie, wat missen we jou. Om knettergek van te worden… Het doet teveel pijn lieve Tim